Cumhuriyet İstanbulu’nun ilk anıtsal dini yapısı olan ve klasik Osmanlı mimarisini yansıtan Şişli Camii, bir üslup örneği olarak kabul görmüş, günümüze kadar inşa edilen binlerce neo-Osmanlı cami için prototip oluşturmuştur. Ayrıca kentin tarihinde, padişahın veya devlet ricalinin baniliğinde değil halkın kolektif çabasıyla inşa edilmiş ilk camidir. Mimarı Vasfi Egeli, Osmanlı ile erken Cumhuriyet dönemlerini birbirine bağlayan Birinci Ulusal Mimarlık üslubunun son temsilcilerinden birisi olarak değerlendirilmiştir.

Egeli’nin, bu akımın önde gelen ustalarından etkilendiği inkâr edilemez. Ancak Şişli Camii’nde, Selçuklu ve klasik Osmanlı üsluplarından derledikleri öğelerle geleneksel örneklerden farklı yapılar üreten seleflerinden farklı bir çizgi izlediği, onlara kıyasla, hem mekân tasarımında hem de detaylarda Osmanlı mirasına çok daha sadık kalarak canlandırmacı bir yaklaşım sergilediği gözlenir. 1940’lardan itibaren gözde bir konut alanı olmaktan gittikçe uzaklaşan Beyoğlu’nu terk eden seçkin kalabalık kuzeye Şişli’ye doğru ilerledikçe, şehrin, politik, demografik ve kültürel ağırlık merkezi de bu aks boyunca yer değiştirir.

Kozmopolit bir nüfus yapısına sahip semtte yaşayan Müslüman kesimin camiye ihtiyaç duyması üzerine “İstanbul’da Şişli’de Bir Cami Yaptırma ve Yaşatma Derneği” kurulmuş, dönemin İstanbul valisi Dr. Lütfi Kırdar’ın da desteğiyle, daha önce üzerinde Süvari Kışlası’nın yer aldığı, Özel İdare mülkiyetindeki 3219.50 m²’lik arsa sembolik bir bedelle cami yapılması şartıyla söz konusu derneğe devredilmiştir. Yapımına 1945’in Haziran ayında başlanan cami, Müslüman ve gayrimüslim semt sakinlerinin de maddi katkılarıyla 1949’da tamamlanarak ibadete açılmıştır. Tasarımı Vasfi Egeli’ye (1890-1962), statik projesi Fikri Santur’a (1876-1951), detay çizimleri de Nazimî Yaver Yenal (1904-1987) ile Vahan Kantarcı’ya aittir.